“Yannick, hoe zou jij het vinden om eens een hapje te gaan
eten met z’n vieren?†vroeg mijn moeder onlangs aan me. Die vraag zag ik niet
aankomen. ‘Z’n vieren’ is in ons geval mijn ouders, mijn broertje en ik.
Bijna tien jaar geleden gingen mijn ouders uit elkaar.
Sindsdien hebben ze elkaar sporadisch gezien op het voetbalveld en op de dag
dat ik afstudeerde; inmiddels ook al weer dik vijf jaar geleden. Verjaardagen
vier ik bewust apart. Niet omdat mijn ouders types zijn die zich aan elkaar
gaan storen en dit dan aan iedereen zouden laten merken, maar omdat ik het zelf
altijd fijn heb gevonden om het niet gezamenlijk te vieren. Dan hoef ik er zelf
niet zo mee bezig te zijn.
Bovendien is de familie van de kant van mijn moeder echt een
hechte familie. We hebben veel meegemaakt – zeker de laatste jaren – en vinden
het ook fijn om op die momenten echt even met elkaar te zijn. De kant van mijn
vader doet dit zelden, maar is juist regelmatig in voor een spontaan biertje op
het terras of in de kroeg. Ik vind dit verschil juist leuk.
Maar nu, zo’n tien jaar na de scheiding, heeft mijn vader
voorgesteld aan mijn moeder om een keer iets te gaan eten met z’n vieren. Toen
zij de vraag aan mij stelde, zei ik: “Het belangrijkste vind ik dat jij er
klaar voor bent, mam. Het lijkt mij goed om te doen na al die tijd. En best
gezellig!†Na wat bedenktijd gaf mijn moeder aan dat zij het ook wel ziet
zitten. Net als mijn broertje.
En toen brak de coronacrisis uit in Nederland. Precies in de
week van ons geplande etentje ging de horeca dicht. Alsof er een vloek op heerst
(haha). Maar uiteraard blijft de afspraak staan en gaan we het doen. En dat
vind ik echt een goed teken. Ik ben trots op mijn ouders.
Yannick La Gordt Dillié (28)