Als je ouders gaan scheiden. Een paar jaar geleden dacht ik dat niets erger was dan dat. Zo voelde het. Ik zal nooit vergeten wat de scheiding van mijn ouders met me deed. De impact die het op mij heeft gehad.
Toen bleek dat mijn vermoeden klopte en mijn vader inderdaad vreemdging, was het vertrouwen bij mijn moeder weg. Een scheiding werd onvermijdelijk. Ik koos haar kant en wilde mijn vader – die in een huurhuisje ging wonen – niet meer zien. Ik begon met roken, veel drinken en ging ieder weekend stappen met mijn vrienden. En als iemand in de kroeg me begon uit te dagen, reageerde ik agressief. De volgende ochtend werd ik dan wakker met een kater. Katers die steeds heftiger werden.
Ik voelde me onrustig, maar wist niet waarom. Totdat ik me realiseerde wat er in korte tijd allemaal gebeurd was. Dat leuke gezinnetje met twee sportieve jongens en twee zorgzame ouders, was er niet meer. Terwijl we altijd zo hecht waren samen. Gezellige avonden op de camping, dagjes weg, samen op visite en naar familiefeestjes, kennissen, de voetbalclub, in één klap weg. Ik (toen 18) voelde de verantwoordelijkheid voor mijn broertje (toen 15) steeds sterker en wilde niet vergeten om ’s avonds mijn kanjer van een moeder te troosten. Ik vergat mezelf, ik verloor mezelf.
Tot die bewuste dag, de dag dat ik me ongelukkiger voelde dan ooit. De dag dat ik best aangereden wilde worden, dat ik niets meer wilde en alleen maar huilend en onrustig door het huis heen liep. Die dag dat ik niet kon bijkomen van een heftigere uitgaansnacht dan ooit tevoren. Die dag was er één persoon die mij kon kalmeren. En dat was juist degene die ik maanden niet had willen zien: mijn vader. “Pap, ik weet niet wat ik moet doen, help me alsjeblieftâ€, zei ik. “Kom maar kerelâ€, zei hij. Ik ging op bed liggen. De kamer draaide, maar ik viel al snel in slaap. De volgende ochtend belde ik de psycholoog en besloot ik mijn emoties onder ogen te zien. Het begin van de verwerking. Van betere tijden.
Het leven zit vol wendingen waar je vaak niets aan kan doen. Maar je leert er mee leven, je wordt er sterker van. En uiteindelijk kom je erachter dat het misschien wel de juiste keuze was. Sommige kinderen en jongeren zien hun vader of moeder helemaal niet meer of nauwelijks nog. Maar ook in hun geval weet ik zeker dat er altijd iemand is die een hand uit wil steken om te helpen. Je moet alleen bereid zijn om die hand te pakken.
Ik heb zoveel geleerd. Een tijd van drinken, ruziemaken, gevoelens wegdrukken, huilen, schreeuwen, vallen en weer opstaan. Inmiddels sta ik weer, met rechte rug en sterke schouders. En er moet wel heel veel gebeuren, wil je mij weer zien vallen.
Yannick La Gordt Dillié (27)