Voor veel scholieren en studenten is hun examen- of afstudeerperiode in volle gang. Een periode die bij mij altijd herinneringen oproept aan de scheiding van mijn ouders. En dan vooral aan de nasleep van de scheiding. Toen ik zo’n vijf jaar geleden mijn hbo-opleiding journalistiek afrondde, was ik enorm nerveus voor de diploma-uitreiking. Dat was echter niet vanwege het officiële tekenmoment, maar omdat ik (natuurlijk) allebei mijn ouders had uitgenodigd.
En dat was voor het eerst sinds de scheiding, terwijl ze ondertussen in een juridische strijd verwikkeld waren Voor het eerst zouden ze elkaar weer gaan zien en samen in één ruimte zitten. Met buikpijn zat ik in de zaal. Enerzijds een dag waar ik járen naar uitzag, maar toen het zover was werd het een dag waar ik enorm tegen opzag.
Ik weet het nog als de dag van gisteren. Bloednerveus keek ik rond of mijn ouders al binnen waren. Toen ik mijn moeder zag zitten, ging ik naar haar toe. Precies op dat moment kwam ook mijn vader binnen, samen met zijn vriendin – wat voor mijn moeder nog het moeilijkst was. Ik probeerde te lachen, want ik was oprecht blij om ze allebei te zien op mijn diploma-uitreiking, maar als een boer met kiespijn.
Toch ebden de zenuwen langzaam weg. Mijn ouders zeiden elkaar gedag en vroegen zelfs even hoe het met de ander ging. Ik merkte meteen dat ze hun best deden, voor mij. Omdat dit mijn dag was, mijn moment. Toen we met onze eigen klas naar een apart zaaltje gingen en één voor één persoonlijk werden toegesproken door onze docent journalistiek, noemde hij zelfs nog even de scheiding. Dat ik ondanks een ‘valse start’ op de opleiding nu, jaren later, hier stond om mijn papiertje in ontvangst te nemen.
Ik keek achterom en zocht oogcontact met mijn ouders. M’n moeder trots en emotioneel, omdat ze wist hoeveel impact de scheiding op mij heeft gehad tijdens het volgen van de opleiding. M’n vader vooral trots, met een glimlach van oor tot oor. En ik? Trots op mezelf én op mijn ouders. Dat was even geleden.
Yannick La Gordt Dillié (27)