Ik stond ooit in De Balie in Amsterdam, samen met twee andere jongeren van Stichting Villa Pinedo. Die dag deelden wij onze ervaringen rondom de scheiding van onze ouders tegenover andere ouders. Ik vertelde dat ik na de scheiding de kant van mijn moeder koos en mijn vader maandenlang niet wilde zien. Een contactbreuk, alleen in mijn geval een bewuste eigen keuze.
Na afloop van ons verhaal kregen de aanwezige ouders de gelegenheid om met één van ons in gesprek te gaan. Bij mij aan tafel schoof een man aan. Een vader, ongeveer net zo oud als mijn vader. Met tranen in zijn ogen vertelde hij hoe bijzonder hij het vond dat ik mijn verhaal durfde te vertellen. En al snel volgde vraag die hem al tijden bezighield: wat kan ik doen om ervoor te zorgen dat mijn zoon mij weer wil zien?
Een vraag die ik heel moeilijk vond om te beantwoorden. Dat zei ik ook meteen in alle eerlijkheid. Iedere situatie is anders, ieder kind is anders. Iedereen reageert weer anders. Het enige wat ik kon doen, was vertellen wat Ãk fijn vond en niet fijn vond. Puur vanuit mijn eigen ervaring.
Ik vertelde hem dat ik het zó waardevol vond dat mijn vader mij de ruimte gaf om de scheiding te verwerken. Dat hij mij de eerste stap liet zetten, terwijl hij me tegelijkertijd zo vreselijk miste. Precies dit heeft mij geholpen. Ik leerde de veranderingen te accepteren, de achtbaan van emoties even stil te zetten voordat ik weer contact zou zoeken met hem. Voordat ik kon gaan werken aan onze band.
Nu, ruim acht jaar na de scheiding, zegt mijn vader nog weleens hoeveel verdriet hij voelde toen ik hem niet wilde zien, en hoe dankbaar hij is dat we nu toch weer een goede band hebben. Ik zeg dan dat dat mede dankzij hem is. Ik kreeg de ruimte die zo cruciaal is voor een kind.
Yannick La Gordt Dillié (28)